Pokazivanje kažiprsta (☝️) kao simbol jednoće Uzvišenog Allaha postalo je prilično uobičajena praksa među muslimanima, naročito kada se radi o fotografisanju ili drugim situacijama u kojima se želi ukazati na vjeru i predanost tevhidu. Međutim, postavlja se pitanje da li ovaj gest ima svoje utemeljenje u islamskoj tradiciji i da li su prve generacije muslimana, poznate po svom slijedu suneta, koristile ovaj znak kao izraz svoje vjere.
Podizanje ili pokazivanje kažiprsta zabilježeno je u nekoliko hadisa, ali samo u određenim kontekstima. Prvi slučaj u kojem se spominje išaret kažiprstom je tokom sjedenja na tešehudu u namazu. U vjerodostojnim hadisima prenesenim od Abdullaha ibn Omera i Vaila ibn Hudžra, Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, opisuje kako se prilikom tešehuda desna ruka postavlja na bedro, prsti se skupljaju, a kažiprst ostaje ispružen i njime se pokazuje. Ovaj gest ima višestruko tumačenje među učenjacima, ali je u osnovi znak potvrde Allahove jednoće.
Drugi slučaj u kojem se spominje podizanje kažiprsta je tokom hutbe, kada hatib dovi. Prenosi se da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, tokom hutbe podizao kažiprst prilikom dove, kao znak upućenosti ka Uzvišenom Allahu. Ovaj čin također ima svoju utemeljenost u sunetu i smatra se pohvalnim.
Treći slučaj odnosi se na zabranu pozdravljanja isključivo podizanjem prsta ili šake, bez izgovaranja selama. U hadisima se jasno naglašava da muslimani ne bi trebali imitirati Židove i kršćane koji koriste takve geste za pozdrav. Iako su neki hadisi na ovu temu ocijenjeni kao slabi, postoje oni koji su ocijenjeni kao hasen (dobri), što sugerira da je zabranjeno pozdravljati samo gestom bez verbalnog selama, osim u posebnim situacijama kada osoba nije u mogućnosti da verbalno izrazi selam.
Na osnovu svega navedenog, nema jasnih šerijatskih dokaza koji bi podržali praksu podizanja kažiprsta kao izraz tevhida van ovih specifičnih situacija. Iako ovaj gest može izgledati kao simbol vjere, biti ubijeđen da je to pohvalno i od islama zahtijeva šerijatski dokaz. Prema poznatom učenjaku Maliku, ono što nije bilo dio vjere u vrijeme Poslanika, sallallahu alejhi ve sellem, i njegovih ashaba, ne može biti smatrano dijelom vjere ni danas. Dakle, upotreba ovog gesta kao izraz vjerovanja u tevhid treba se izbjegavati ukoliko se nema jasna šerijatska osnova za isto.
