Postoji više vjerodostojnih hadisa koji potvrđuju da se dova petkom prima, ali učenjaci se značajno razilaze oko tačnog vremena kada se to dešava. Ovo razilaženje je izuzetno veliko, a Ibn Hadžer u svom djelu “Fethul-Bari” i Ševkani u “Nejlul-Evtaru” navode čak 43 različita mišljenja o tom pitanju.
Prvi hadis koji potvrđuje primanje dove petkom prenosi Ebu Hurejre, radijallahu anhu, u kojem Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kaže: “U njemu (dan petak) je vremenski period (sat), neće ga potrefiti rob musliman, a da stoji klanjajući, tražeći od Allaha nešto, a da mu neće On to dati.” (Muttefekun alejhi). Ovaj hadis jasno ukazuje na postojanje određenog vremena petkom kada su dove posebno uslišane.
Drugi hadis dolazi od Ebu Muse el-Ešarija, radijallahu anhu, koji prenosi da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao: “To je vrijeme između toga da sjedne imam (na minber) dok se ne završi namaz (džuma).” Ovaj hadis bilježi Muslim, ali su ga neki učenjaci, poput Darekutnija i Albanija, ocijenili slabim zbog prekida u lancu prenosilaca.
Treći hadis prenosi Džabir, radijallahu anhu, u kojem Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, kaže: “Dan petak ima 12 sati, nema muslimana koji traži od Allaha nešto, a da mu Allah to neće dati. Tražite ga (vrijeme primanja dove) u zadnjem satu poslije ikindije.” Ovaj hadis bilježe Ebu Davud i Nesai, a vjerodostojnim su ga ocijenili Hakim, Zehebi i Albani.
Četvrti hadis dolazi od Abdullaha Ibn Selama, radijallahu anhu, koji u dužem hadisu prenosi da je Poslanik, sallallahu alejhi ve sellem, rekao da je vrijeme primanja dove zadnji sat dana. Kada ga je Abdullah Ibn Selam upitao: “Ali to nije vrijeme za klanjanje?”, Poslanik mu je odgovorio: “Svakako da jeste, rob mumin kada klanja, zatim sjedne, ne zadržava ga ništa osim namaza, on je u namazu.” Ovaj hadis bilježi Ibn Madže, a vjerodostojnim su ga ocijenili Busiri i Albani.
Iako postoji 43 različita mišljenja učenjaka o tačnom vremenu primanja dove petkom, većina učenjaka se slaže oko dva mišljenja. Prvo mišljenje, koje se temelji na hadisu Ebu Muse el-Ešarija, je da se dova prima između trenutka kada imam sjedne na minber dok se ne završi namaz. Ovo mišljenje podržavaju Nevevi, Bejheki, Kurtubi i drugi. Drugo mišljenje, koje se temelji na hadisu Džabira, Ebu Hurejre i Ibn Selama, je da se dova prima u zadnjem satu nakon ikindije. Ovo mišljenje podržavaju Imam Ahmed, Ibn Abdulberr, Ishak, Ševkani i mnogi drugi.
Odabrano mišljenje među učenjacima je da se dova prima u zadnjem satu nakon ikindije. Razlog za ovo je što su hadisi koji podržavaju ovo mišljenje vjerodostojni, a također se oslanjaju na stav većine ashaba. Hadis Ebu Muse el-Ešarija, iako je zabilježen u Muslimovom sahihu, ima slabosti koje su dovele do preferiranja drugog mišljenja.
Konačno, razilaženja među hadisima i tumačenjima učenjaka objašnjena su kroz različite pristupe i usulska pravila, koja pomažu da se ova razilaženja usklade i daju koherentnu sliku o vremenu primanja dove petkom. To pokazuje složenost i bogatstvo islamske jurisprudencije, kao i važnost temeljitog proučavanja kako bi se došlo do ispravnog zaključka.
