Ime Lejla potiče iz arapskog jezika, gdje riječ “laylā” znači noć ili veče. Već sama ta etimološka osnova nosi u sebi dozu tajanstvenosti, nježnosti i smirenja, baš kao što noć često simbolizira tišinu, introspekciju i duboke emocije. Ipak, ime Lejla dobilo je posebno značenje i širu simboliku zahvaljujući jednoj od najpoznatijih ljubavnih priča orijentalne književnosti – legendarnoj priči o Medžnunu i Lejli.
Legenda o Medžnunu (što u prevodu znači “lud” ili “bezuman”) i Lejli potiče iz 7. stoljeća, a svoje korijene vuče iz arapske poezije i usmene tradicije. Mladić Kajs iz plemena Amir zaljubljuje se u Lejlu, kćerku uglednog starješine iz susjednog plemena. Njihova ljubav je bila duboka, iskrena ali istovremeno zabranjena i osuđena od strane društva. Nakon što mu Lejlini roditelji zabrane brak s njom, Kajs potpuno gubi razum i postaje “Medžnun” – bezumnik koji luta pustinjom, pišući stihove, razgovarajući s pticama i životinjama, živeći samo od uspomena na Lejlu.
Ova priča, poznata u cijelom islamskom svijetu, stoljećima je prenošena kroz poeziju i prozu, te se smatra istočnjačkim pandanom Shakespeareovim “Romeu i Juliji”. U arapskoj, perzijskoj, turskoj, pa i bosanskoj književnoj tradiciji, “Medžnun i Lejla” ostaje vječni simbol idealizirane, tragične i nepokolebljive ljubavi prenosi znacenje-imena
