Milorad Dodik je još u ranoj fazi svog političkog angažmana shvatio koliko je unosno povezivanje politike i biznisa. Već sa 27 godina, tačnije 1986. godine, postao je predsjednik Izvršnog odbora Skupštine opštine Laktaši. Nekoliko godina kasnije, 1990., kao član Saveza reformskih snaga Ante Markovića, dobio je mandat u Parlamentu Bosne i Hercegovine.
U tom periodu iskoristio je poznanstvo sa rukovodiocem Privredne banke Sarajevo, zahvaljujući kojem je dobio izdašan kredit za pokretanje privatnog biznisa. Tako je osnovao firmu „Igokea“, specijalizovanu za proizvodnju namještaja, dušeka i jorgana. Međutim, prema tvrdnjama upućenih izvora, ovaj kredit nikada nije vraćen.
Tokom rata u Bosni i Hercegovini, Dodik napušta državni parlament i prelazi u Narodnu skupštinu Republike Srpske, djelujući kao nezavisni poslanik. Njegove poslovne aktivnosti u tom periodu postaju mnogo šire i unosnije, posebno u sektorima koji su donosili ogromne profite u ratnim vremenima: trgovina gorivom i cigaretama. Proširuje djelatnosti svoje firme kako bi se uključio u ove poslove.
Jedan od prvih Dodikovih pokušaja u trgovini naftom bio je kroz firmu „Vrbas“, registrovanu u Rumuniji. Početkom 1994. godine, sklopljen je ugovor u vrijednosti od 4,8 miliona dolara za kupovinu goriva u Bugarskoj. Preprodajom ovog goriva građanima Republike Srpske ostvario je milionske prihode.
Međutim, njegov biznis sa cigaretama nije uvijek prolazio bez problema. U aprilu 1994. godine, organi vlasti Republike Srpske zaplijenili su mu dva šlepera cigareta uvezenih iz Makedonije, a to nije bio jedini takav slučaj. Finansijska policija RS kasnije je utvrdila da je „Igokea“ koristila falsifikovane dokumente kako bi prikazala manju vrijednost robe i izbjegla plaćanje akciza i poreza.
Njegova bliska saradnja sa ključnim ljudima u tadašnjem poslovnom miljeu, među kojima su bili Slobodan Puhalac, Nikola Vukelić i Slavko Roguljić, omogućila mu je da nastavi sa unosnim poslovima, uprkos čestim inspekcijskim kontrolama. Prilikom istraga, Dodik se često pozivao na političke veze, pravdajući se kontaktima sa tadašnjim ministrima.
Njegove dugove iz ratnog perioda kasnije je, prema izvještajima, pokrivao budžet Republike Srpske. Primjer toga je izvještaj Glavne službe za reviziju RS, koji otkriva da je dug prema firmi „Elnos komerc“ iz Bora, nastao tokom rata, kasnije vraćen putem budžetskih sredstava. „Elnosu“ je isplaćeno 553.548 KM za poljoprivredne mašine koje, prema podacima, nikada nisu isporučene.
Dodikov dug prema firmi „Makedonija tabak“ takođe je ostao neriješen godinama, dok je njegov način finansiranja često uključivao uzimanje kredita u Banjalučkoj banci. Samo u periodu između 1993. i 1997. godine, podigao je više kredita, a prema revizorskim izvještajima, na kraju je ostao dužan 258.000 maraka. Ovaj dug riješio je tako što je banci prodao potraživanje koje je njegova firma imala prema „Prima trejdu“, firmi koja je već tada bila u stečaju, čime je banka ostala bez mogućnosti naplate prenosi radosno.com
