Beogradski advokat Čedomir Stojković, poznat i kao lider građanske inicijative Grupa Oktobar, iznio je niz ozbiljnih i provokativnih tvrdnji o aktuelnoj političkoj situaciji u Srbiji, kao i o ulozi Srbije u regionalnim procesima. Njegove izjave oslikavaju duboku zabrinutost, ali i preciznu analizu pozicije Aleksandra Vučića, predsjednika Srbije, u kontekstu unutrašnjih i spoljnopolitičkih pritisaka.
Stojković smatra da je Vučić trenutno u političkom vakuumu – uhvaćen u limbu, kako ga opisuje. Taj vakuum se, prema njegovim riječima, sastoji od nedostatka istinske podrške unutar vlastitog političkog aparata. Iako formalno upravlja čitavim sistemom, realnost je da ima lojalnost tek nekoliko stotina ljudi, od kojih većina to čini iz koristi, a ne iz uvjerenja. Korupcija je glavni mehanizam odanosti, tvrdi Stojković, a to stvara izuzetno krhku strukturu vlasti.
Istovremeno, opozicija u Srbiji, posebno studentski pokret, pokazuje potencijal da mobiliše više od pola miliona građana za izlazak na ulice. Ta masovnost demonstracija i brzina okupljanja opozicionih snaga izazivaju kod Vučića ono što Stojković naziva njegovim jedinim stalnim osjećajem – strahom. Taj strah je višedimenzionalan:
-
Strah od naroda, koji ga sve više odbacuje;
-
Strah od Evrope, koja ga prezire;
-
Strah od SAD-a, gdje je, kako kaže, Vučić „beznačajna figura“.
U takvim okolnostima, Vučić nalazi sigurnost samo u jednoj mreži – ruskom uticaju i obavještajnim strukturama FSB-a. Ova mreža se danas svodi na četiri ključne figure u Evropi: Viktora Orbana, Roberta Fica, Aleksandra Vučića i Milorada Dodika, dok se uloga “paterfamiliasa” pripisuje Vladimiru Putinu. Prema Stojkoviću, ova grupa djeluje kao politička mafija, međusobno se podržava, ali suštinski zavisi od instrukcija koje dolaze iz Moskve.
On izričito upozorava da ni ova mreža neće opstati, navodeći kao primjer propast Slobodana Miloševića i neuspehe ranijih pokušaja Moskve da zadrži uticaj na Balkanu. “Pitanje je samo koliko će još ljudi povući sa sobom u ambis,” kaže Stojković, aludirajući na političke i društvene posljedice koje bi mogle uslijediti.
Dodaje da je Milorad Dodik Vučiću posebno važan jer, kako ironično tvrdi, “može isporučiti kamione glasačke stoke” – ljudi iz entiteta Republika Srpska koji bi, pod određenim pritiscima i dogovorima, učestvovali u izborima u Srbiji u korist Vučićeve vlasti. Pojašnjava da ne misli da su to obični ljudi, već oni koji svjesno učestvuju u prekograničnom političkom inženjeringu, direktno utičući na politički sistem druge države.
Takođe, Stojković ističe da Vučić veoma dobro razumije ulogu koju je Putin dodijelio Dodiku u BiH. Evropske sankcije upućene Dodiku, izražene kroz non-paper, imaju cilj stabilizacije BiH i političkog neutralisanja Dodika. Međutim, Vučićevo ponašanje pokazuje nešto sasvim drugo – reakcija na sankcije je podignuta na najviši nivo bezbjednosti Srbije, uključujući i angažman Generalštaba Vojske Srbije, što ukazuje da Vučić i Dodik djeluju sinhronizovano.
Stojković tvrdi da Dodik ne bi imao kapacitet za političku i vojnu destabilizaciju da nije podržan od Beograda i Moskve. On koristi metaforu građevinskog projekta: Dodik je samo onaj koji miješa malter, dok je Vučić glavni arhitekta, a Putin nadgleda cijeli proces. Dodikov secesionizam, po njemu, nije samo Dodikova politika – to je strategija koju Vučić pokušava realizovati kroz Dodika.
Značajan segment Stojkovićevih izjava odnosi se na prijetnje Vučića prema studentima. On vjeruje da Vučić tim prijetnjama ne prikriva, već upravo otkriva svoj strah. Studentski pokret, prema njegovim riječima, više nije moguće razbiti tradicionalnim metodama režima, niti ga može oslabiti čak ni kroz saradnju sa ruskim bezbjednosnim strukturama. To predstavlja ključni signal promjene – kada se ni represivne službe više ne usuđuju na otvoren obračun sa mladima, režim je uzdrman.
Na kraju, Stojković podsjeća na sudbinu Slobodana Miloševića, koji je završio u Hagu, i zaključuje da se sličan scenario priprema i za Vučića. “Neće biti Haškog tribunala za njega, ali će Beograd raspisati potjernice čim padne s vlasti,” predviđa. Te potjernice će, vjeruje on, imati jaku podršku Evrope, a jednog dana i Amerike – “jer ni Trump neće vladati vječno”.
Zaključno, Stojković naglašava da je Vučićev režim u terminalnoj fazi. Tirani, koji su godinama zastrašivali druge, sada i sami osjećaju istu onu jezu koju su širili. Po njegovom mišljenju, dani takvog poretka su odbrojani, a kazna, iako još neformalna, već postaje vrlo opipljiva.
